Love at First Light

Veel literaire verhalen over liefdeskoppels beginnen meestal op een moment dat er al een relatie is. De lezer wordt terloops op de hoogte gebracht dat de personages elkaar kennen van de middelbare school, universiteit of werk. Een paar uitzonderingen daargelaten, wordt zelden beschreven hoe ze elkaar leerden kennen. Ian McEwan (On Chesil Beach) beschrijft heel fraai de liefde op het eerste gezicht van Edward en Florence tijdens een bijeenkomst van de locale anti-atoombom beweging. Bij Julian Barnes (The only story) worden Paul en Susan aan elkaar gekoppeld tijdens een 'Lucky Dip' mixed dubbel toernooi van de plaatselijke tennisclub. En in De verkeerde vrouw (Anne van Amsterdam) komen Maria en Edward elkaar bij toeval tegen in een overvol café. Het gesprek dat volgt is de opstap voor een tweede ontmoeting. Wie op zoek is naar een geliefde, zal het toeval dus een handje moeten helpen. Leidend is de vraag hoe je de juiste persoon binnen handbereik krijgt en een praatje met hem, haar of hen kan aanknopen. In vroeger tijden was ik wel eens jaloers op rokers: hoe makkelijk was het niet om te vragen om een vuurtje en dan contact te leggen met iemand die je aansprak. Achteraf ben ik blij dat ik nooit gerookt heb, maar toch, hoeveel aantrekkelijke contacten heb ik daardoor gemist? En wat zijn de alternatieven voor het vuurtje vragen? Een hond?  Best leuk, maar tegelijk een selectiemiddel. Wil ik wel hondenliefhebbers? Vragen of een stoel vrij is, behoorlijk ingewikkeld. Recht voor zijn raap vragen of iemand met je wil kennis maken? Te weinig romantisch. Wat dan wel???